Ανοίγω τα μάτια μου.Δεν είναι πλέον σκοτάδι.Φως.
-Ελπίδα σήκω!Θα
αργήσεις στον αγώνα! Φωνάζει η μαμά μου.
Είμαι ζωντανή...Όλα ήταν ένα όνειρο...Πετάγομαι από το
κρεβάτι και ντύνομαι.
-Έλα να φας
πρωινό! Μου λέει η μαμά μου από την κουζίνα.
Πηγαίνω μέσα.Σαστίζω.Το κάδρο είναι κρεμασμένο πάνω
από το τζάκι.Η χειμωνιάτικη νύχτα,το σκοτάδι.
-Δεν ήξερα ότι
ζωγραφίζεις τόσο ωραία Ελπίδα,αν είναι να λείπω το βράδυ πιο συχνά να μας
ζωγραφίζεις κανένα πίνακα! Μου λέει βλέποντας πως στέκομαι εκεί για ώρα.
Ήταν όλα τελικά ένα όνειρο ή μήπως όχι;
Το σκοτάδι είναι κάτι που βλέπουμε και ας μην
βλέπουμε.
Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν και όλο το βραδινό μαρτύριό
μου.
